Een vriendin die wil switchen naar de advocatuur vroeg me, zoals ze wel vaker doet, wat ik zoal gedaan had vandaag.
Ik antwoordde dat ik vandaag een mooi bedrijf mocht verdedigen tegen (valse) aantijgingen van discriminatie bij het College voor de Rechten van de Mens. Dat ik daarna, tot hun grote verdriet, twee lieve verstandelijk beperkte ouders moest vertellen dat hun zoontje nooit meer bij hen thuis komt wonen. Ik stelde ook in een gesprek een moeder gerust dat haar kind niet van haar wordt afgepakt als ze het land uit wordt gezet, maar dat haar kind dan met haar mee mag.
Vervolgens legde ik een cliënte uit, die zelf nog nooit heeft gewerkt en die getrouwd is met een meneer die veel te veel verdient, dat ze zelf toch echt moet solliciteren als ze partneralimentatie wil. Ik topte één en ander af met een zoomgesprek met een vader die zijn kinderen mist en heel graag (veel) meer wil zien. Tussendoor beantwoordde ik een kleine 80 emails.
Toen ik het voor de neus weg opsomde zag ik haar gezicht betrekken. Ik zei nog dat het niet iedere dag zo was, maar eigenlijk zat ik een beetje te jokken. Het is wel bijna iedere dag zo. En ik vind het meestal heerlijk. Ik voel me als een vis in het water bij welk rechtscollege dan ook, heb slechtnieuwsgesprekken waar nodig en bescherm cliënten tegen het onheil dat op hen afkomt. Tussen de bedrijven door leer ik dezelfde cliënten dat je op vele manieren naar je eigen ‘ongeluk’ kunt kijken. Ook vertel ik minstens twee keer per week aan iemand die mijn bijstand wil, dat door mij in te schakelen ik de enige ben die daar rijker van wordt.
Advocaat zijn is een prachtberoep. Je kunt er maar beter nooit mee in aanraking komen.
