Soms denk ik dat een vriend die vaak over ‘het universum’ verhaalt gelijk heeft. Sommige dingen zijn té toevallig.
Ik begaf me vorige week boos naar het terras bij mijn kantoor. Ik ontving een email dat een 10- jarig meisje volgende week een traumabehandeling moet ondergaan omdat haar vader zo’n stennis heeft lopen maken op haar school dat ze er niet meer naartoe durft. Hoe triest is dat.
Al 7 jaar maakt de vader van dit meisje af en aan hevige ruzie met haar moeder. Ik liep naar buiten en zei tegen een collega dat ik er soms gewoon mee wil stoppen. Dat het nooit ophoud en dat het is als dweilen met de kraan open. Best raar dat ik dat zeg, want als je in dit werk geen trauma’s verwacht, dan moet je dit werk niet gaan doen. Maar goed, een beetje afreageren af en toe hoort er ook bij denk ik dan maar.
Terwijl ik op het terras het zojuist opgedane drama een goede reden vind om al het lekkers op de kaart uit te proberen gaan er een paar mensen met kinderen pal voor me zitten. Ik draai me geërgerd weg en denk ‘het terras is zo groot en leeg, waarom dan toch zo pal voor mijn neus? Mijn ergernis vergroot zich als er een groot aantal mensen met cadeautjes aan komt lopen. Het lawaai van de groep afkomstig is niet meer te overzien.
Dan vraagt een man of iedereen even stil kan zijn omdat hij wat wil zeggen. Wat er vervolgens gebeurd kan ik niet anders omschrijven dan als een overweldigende liefdesverklaring aan een klein jongetje aan tafel. Hij heeft, zo blijkt, 18 maanden bij het gezin van de man gewoond en gaat nu weer bij zijn eigen ouders wonen. De man vertelt hoe geweldig hij dat vindt voor het jongetje, maar hoe jammer voor hen, want wat was het gezellig met X. Hij prijst zijn gevoel voor humor, zijn liefdevolle aanwezigheid in het gezin en zijn behulpzaamheid als er thuis iets gedaan moest worden.
X straalt. Hij krijgt een stomp van zijn tijdelijke broer en lacht naar zijn pleegmoeder. De 25 volwassen- en kindervrienden die zich om hem heen hebben verzameld kijken allemaal ontroerd naar het jochie dat zich verlegen omdraait. Er worden cadeautjes uitgepakt, gedichtjes voorgelezen en wat traantjes weggepinkt. Ontroerend mooi hoe deze pleegouders en hun vriendenkring hun pleegkind een mooi en liefdevol afscheid geven.
Als het begint te rommelen boven ons hoofd verplaatst de groep zich naar binnen en zit ik weer alleen op het terras. Ik veeg de ontroering uit mijn ogen en besluit dat ik aan de slag moet voor het 10-jarige meisje en begin opgewekt aan het schrijven van een verzoekschrift. Als ik later achterover leun besef ik dat ik mijn gevoel van rottigheid helemaal kwijt ben. Hoe toevallig dat ik dit net mocht aanschouwen. Iets dat zo dicht bij mijn werk staat en zo puur en lief was. Soms komt het dus gewoon goed denk ik opgelucht.
Dat krijg je dus als je naar uitingen van pure liefde kijkt. Het werkt bijna als een traumabehandeling, maar dan veel liever. Zoveel milder. En zoveel fijner.
Het Universum…. zou het dan toch bestaan?
