Op mijn zolder staan schoenendozen vol met koelkastmagneetjes. Ooit, als ik oud ben, wordt het mijn hobby om ze te bekijken en de mooie herinnering die bij het magneetje hoort op te roepen. Is de herinnering er niet meer, dan ga ik op dezelfde plek een nieuwe maken. Een soort bucketlist, maar dan anders.
Een magneetje met de tekst: ‘perfection is the enemy of good enough’ belandde niet in een schoenendoos, maar kreeg een plekje in mijn kantoor. Ik kocht het in het (prachtige) Voltaire museum in Genève. Als herstellende perfectionist gaf het troost als ik in mijn werk een fout maakte, maar meer nog hielp het bij de opvoeding van mijn kind.
We hebben de neiging ons te meten aan het beste dat we om ons heen zien. Dat geldt voor de auto van de buurman, maar dat begint ook al op de school van ons kind. Daar is altijd, en alom aanwezig, de perfecte ouder. Haar kind is (minstens) hoog begaafd en zij is de perfectie zelf. Lijkt zo uit een tijdschrift te zijn gestapt.
En dan was er ik. Altijd hijgend mijn best doend om op tijd te komen, het snot van mijn kind nog op mijn broek, boterhammen vergeten, struikelend naar kantoor om ook daar te trachten op tijd te zijn. Daarnaast studeerde ik nog. De eerste jaren deed ik mijn best alle ‘ballen’ in de lucht te houden. Meer zat er simpelweg niet in.
Tot het magneetje. Als ik te laat kwam, dan was dat maar even zo. Er ging niks dood, dacht ik al snel. Bij beslissingen omtrent ons meisje dacht ik: ‘hoe zou mijn vader dat hebben gedaan?’ Mijn vader voedde mij en mijn broers en zussen (10 in totaal) grotendeels alleen op, en had voor de meeste beslissingen niet meer dan 10 seconden stel ik me zo voor, dus al die kleine beslissingen deden er eigenlijk niet zo toe. Ik deed vervolgens ook maar wat. Schoolkeuze? Mijn kind was weerbaar door al mijn stupide fouten, dus die zou het overal wel ok doen, was mijn overtuiging. Met andere woorden: het maakte allemaal niet zo gek veel uit.
Mijn eigen opvoeding was verre van perfect, die van mijn kind ook niet. De Raad voor de kinderbescherming zou niet aan de zijlijn staan te applaudisseren, zullen we maar zeggen. Wij zijn ook niet perfect, maar ‘slechts’ prima. Dat is goed genoeg omdat ondanks al dat vallen en opstaan er van ons gehouden werd en wordt en onze ouders het beste met ons voor hadden. We leerden daardoor van onszelf te houden. Bovendien leerde het ons ook van anderen geen perfectie te verwachten.
Als ik een moeder (of vader) hoor zeggen dat de andere ouder niet goed kan zorgen voor hun kind, denk ik hier vaak aan. Het allerbelangrijkste is dat er van je kind gehouden wordt en dat het zich goed genoeg voelt. Dat gevoel geef je onder andere door zelf fouten te maken en je kind het gevoel te geven dat het dat ook mag.
‘Goed genoeg’ is een fantastisch cadeau aan je kind, aan je (ex)partner, maar vooral ook aan jezelf.
