De brieven die ik hier deelde over complexe echtscheidingen waren gericht aan professionals. Ik vroeg hen te reflecteren op hun aanpak. Ik ga jou vragen hetzelfde te doen.
Het is niet passend jou de maat te nemen over de situatie waar je in zit, dus dat ga ik niet doen. Dat doen anderen al genoeg. Het is een afschuwelijke situatie die heel ontwrichtend is. De meeste ouders die ik spreek willen deze situatie niet. Ze zijn er soms onbewust wel (mede) oorzaak van.
Het eerste advies dat ik doorgaans geef is: leun eens achterover, doe eens helemaal niets. Ga eens niet in op beschuldigingen. Zeg gewoon: ‘ik vind het naar dat je dit zegt, ik deel je mening niet’. Houd daarbij je eigen mening over de ander voor jezelf. Het is lastig ruziën in je eentje.
Mijn tweede advies is: respecteer je ex-partner in de rol van andere ouder, óók als je jezelf niet gerespecteerd voelt. Jij bent hét voorbeeld dat je kind zijn hele leven met zich mee blijft dragen. Jij kiest hoe dat voorbeeld eruit ziet. Dat kan een boze ouder zijn, of eentje die begrip toont voor de andere (boze) ouder en daarmee gaat dealen.
Ik leerde al snel wat ik moest doen om mijn ouders niet nog meer stress te bezorgen
Een ouder is zo gelukkig als zijn verdrietigste kind, zeggen ze weleens. En als jij in een complexe scheiding zit, is je kind verdrietig. Op mijn eerdere posts ontving ik veel reacties van volwassenen die deze situatie als kind meemaakten. Ik deel er twee:
‘Ik leerde al snel wat ik moest doen om mijn ouders niet nog meer stress te bezorgen. Ik paste me continue aan. Mijn eigen behoeften heb ik in die jaren nooit leren ontdekken. Hier heb ik nog steeds veel last van.’
‘Ze maakten geen ruzie, maar zwegen. Ik heb nog jaren, zo tot mijn 25e, buikpijn gehad op zondag, omdat dat de dag was dat ik van mijn moeder naar mijn vader ging. Het was alsof dat ritme zich in mijn lichaam had genesteld. Ik heb het mijn ouders nooit verteld.’
Het is heel verdrietig te beseffen dat dit het gevolg is. En het klopt, (heel) soms is er sprake van psychische problematiek bij de ander. Maar juist dan past het ook om begrip te hebben, de minst belastende ouder te zijn, zoveel als je kunt.
Een ander inzicht dat ik mijn cliënten met enige regelmaat meegeef is dat we (ook ik) de splinter in het oog van de ander soms beter zien dan de balk In het eigen oog. Onderzoek dat idee eens. Als je alles voor je kinderen wilt doen, zoals de meesten van ons, sta dan open voor het idee dat het niet alléén aan de ander ligt.
Tot slot: het grootste cadeau dat je je kind kunt geven is de andere ouder blijvend liefhebben. Met al zijn tekortkomingen. De andere ouder negeren of als grote schuldige aanwijzen maakt je kind niet gelukkiger.
Als je nu denkt: ‘ik hoop dat mijn ex dit leest’, dan heb je mijn post niet goed begrepen. Als je nu twijfelt en denkt: ‘zou er iets in zitten?’ Dan verdien je zonder meer een diepe buiging, óók als het op jou niet van toepassing is. Twijfel is vaak het begin van wijsheid.
Ik wens je dat, maar vooral ook veel sterkte toe.
