Meisje, meisje, meisje. Wat is er toch met je gebeurd? Hoe kon het toch zó mis gaan? Hadden we meer moeten, of kunnen doen? Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik met het bericht van jouw overlijden om moet gaan. Je was zo heel erg jong nog.
Ik leerde je kennen als ‘dochter van’. De uithuisplaatsing van jou en je broertjes jaren geleden was voor je moeder en jullie afschuwelijk. Ze was ziek, heel erg ziek. Na een leven vol huiselijk geweld werd ze in een ziekenhuis opgenomen en ook jij kwam in een instelling terecht. Daar ging het niet goed. Je liep weg, verdween voor dagen, schopte tegen alles en iedereen aan en viel ten prooi aan mannen die meer van je wilden dan jij kon geven. Je was mooi, de loverboys stonden in de rij.
Toen je moeder naar huis kwam, kwam jij er al snel achteraan. Hulpverleners hadden geen goed antwoord voor een meisje zoals jij. ‘Te complex’ hoorde ik vaak. Of erger: ‘te beschadigd’. Of nog veel erger: ‘niks meer aan te doen’. We probeerden van alles, raadpleegden vele zorgaanbieders en toch kreeg je geen hulp. Soms dacht ik wel eens dat alleen de ‘makkelijker’ meisjes werden geholpen omdat het makkelijker ‘scoren’ of verdienen was. Heel cynisch, ik weet het. Toch kreeg ik dat gevoel.
Wat niemand zag is dat je geen te beschadigd-, te complex- of ‘niks meer aan te doen’-meisje was. Je was gewoon een meisje. Een meisje dat zoveel had meegemaakt dat niemand haar, althans zo leek het, bereikte. Je schrééuwde werkelijk om hulp. Een oorlog, jarenlang in diverse asielzoekerscentra, een ernstig zieke moeder, een dode vader, een paar jeugdzorginstellingen en een trits aan loverboys, het hield niet op. Er kwam geen einde aan.
En nu, nu ben je een statistiek. Je staat ergens tussen die 100 jongeren die jaarlijks zelfmoord plegen. Ik begrijp dat je je jezelf verkocht, zoals loverboys dat eerder deden. Niemand had het kennelijk in zich jou te leren wat je echte waarde was.
Je bent al maanden geleden overleden. Ik hoorde het gisteren. Bij toeval. Ik wist niet wat te zeggen. Kon nauwelijks slikken.
‘Ze heeft zichzelf van het leven beroofd’ hoorde ik de hulpverlener zeggen. De zin blijft maar door mijn hoofd spoken. Ik geloof niet dat jij jezelf van het leven beroofd hebt. Ik denk dat het leven jou lang geleden al beroofde. En wij zijn tot mijn grote verdriet niet in staat gebleken het jou terug te geven. Alleen, zonder hulp, had je geen schijn van kans.
We moeten het echt beter doen. Vandaag nog. Voor al die meisjes en jongens zoals jij.
