Ik struikel over dit nieuwsbericht over Jopie, een 82-jarige mevrouw met reuma die vereenzaamt omdat ze de trap niet meer af kan van haar bovenwoning. Ze probeert al twee jaar een andere woning te krijgen en dat lukt maar niet. Hoe intens verdrietig is dat. Jopie is vast niet op het idee gekomen om een advocaat in te schakelen. Die had ongetwijfeld iets voor haar kunnen doen.
Het doet me direct denken aan Corrie, mijn allereerste cliënte als advocaat. De zaak was eenvoudig: de woningbouw wilde Corrie uit haar flat zetten omdat haar jonge hondje soms zijn behoefte deed in de lift. Corrie moest weg. Corrie was een hartelijke Utrechtse dame op leeftijd die het probleem wel zag, maar weinig controle had over de snelheid waarmee ze haar scootmobiel naar buiten kreeg en moest wachten op de lift. Vanwege haar fysieke beperking kon ze, als haar hondje een ongelukje kreeg, het niet schoonmaken. Lang verhaal kort: Corrie moest weg, of haar hondje moest weg. Corrie was ontroostbaar.
Ik vocht de ontruiming aan en de rechter besliste uiteindelijk dat de woningbouwvereniging Corrie een woning op de begane grond moest aanbieden. Corrie was zo blij met de uitkomst dat ze me nog jarenlang ieder jaar een kerstkaartje stuurde om me te bedanken. Ik heb de lieve kaartjes altijd bewaard om me te herinneren aan hoe belangrijk ‘Corrie’ zaken zijn.
Nog altijd denk ik aan haar wanneer minister Sander Dekker het weer eens heeft over de sociale advocatuur en het mogelijk uitbesteden daarvan aan andere, commerciële partijen. Een afschuwelijk idee. Een verzekeringsmaatschappij gaat zeker niet zover als ik toen deed. Corries (en Jopies) zijn simpelweg commercieel niet interessant. Dat Corrie haar hondje mocht houden en van het gezeur af was is niet meetbaar in omzet maar maakte voor haar alle verschil. En daarmee voor mij.
De kerstkaartjes van Corrie krijgen een mooi plekje in mijn nieuwe werkkamer. Ze herinneren mij eraan dat geen zaak te klein is om een groot verschil te maken. Corrie is de reden waarom ik nog steeds, naast alle andere zaken én met veel plezier die o zo belangrijke pro deo zaken behandel.
Waarom ik dit schrijf? Omdat de Corries en Jopies van deze wereld ertoe doen. We moeten als advocaten (en burgers) niet vergeten onze nieuwe minister van Rechtsbescherming daaraan te herinneren.
