Ze was woest. De jeugdbeschermer was te jong en te naïef. Bovendien had ze geen enkele kennis van zaken. Ze wilde nu echt een andere. En of ik dat even kon regelen.
Er waren 11 zittingen geweest en niets had geholpen. Haar ex-man, de vader van haar kinderen, was een griezel. Ik vroeg de vrouw waarom ze verwachte dat de jeugdbeschermer een toverstaf had. Ze keek me niet-begrijpend aan. Ik gaf aan dat een hele batterij rechters niet de oplossing hadden gebracht, een raadsonderzoek niet en drie hulpverleningstrajecten niet. Ik vroeg haar waarom ze dan dacht dat één enkele jeugdbeschermer wel het verschil zou gaan maken. Ze doet niks, zei ze en stak een tirade af over haar ex-man. Toen ik aangaf dat ze die ex wel zelf gekozen had was de maat vol. ‘Moet u niet voor mij zijn’? vroeg ze.
‘Ik ben voor u’ antwoordde ik. ‘Net als die batterij rechters, de Raad voor de Kinderbescherming, de hulpverleners en zelfs de jeugdbeschermer. Iedereen is voor u. U en uw ex-man zien het alleen nog niet. Ik moet u teleurstellen, ook ik heb geen toverstaf. Het spijt me, de oplossing ligt niet bij een andere jeugdbeschermer’. De vrouw vertrok met de mededeling dat ze me maar een rare advocaat vond. Daar moest ik wel om grinniken. Ze is een vrouw vol meningen. Meestal helpt dat niet.
