Het was een heftige week. Een week waarin we te vaak te laat en te lang moesten werken. Een week waarin ik een bar slecht raadsonderzoek las en ook een heel erg goed. Een jeugdbeschermer heel knap zag ingrijpen en ook een ander helemaal niet. Kinderen trokken aan me voorbij. Pubers, kleine puppies. Allemaal even belangrijk.
Een week waarin een raadsmedewerker haar excuses aanbood voor het bar slechte onderzoek en erkende dat het vechtscheidingsframe daarin ongepast was. Wat was ik haar dankbaar voor haar eerlijkheid, kennis en kracht. Ik was trots op mijn collega die zich een weg baande door de afschuwelijke feiten in een nare huiselijk geweldzaak terwijl ze snel nog even een kortgedingdagvaarding schreef voor een moeder die het verdient dat haar dochter bij een mooie gelegenheid mag zijn. Dankbaar voor de rechtbank Rotterdam die er direct tijd voor maakt.
Ik trof een rechter die de ingewikkelde vragen stelde op een heel slimme manier en ik zag een oud-advocaat-rechter die de rechterstoga meer dan gegoten zit. Ze leidt zittingen alsof ze nooit anders gedaan heeft en begrijpt precies wie er naast ons advocaten zitten, omdat ze dezelfde cliënten jarenlang bijstond. Een mooie aanwinst voor de rechterlijke macht.
Het was ook een week waarin ik tijdens een zitting mijn tranen weg moest slikken omdat ik het even niet trok. Het was de week waarin ik de moeder van Famke mocht leren kennen en de week waarin mijn lieve collega Annerose van Duren straks beëdigd wordt en we een feestje gaan vieren op kantoor.
Sommige weken zitten veel te vol. Vol met zaken, mensen en emoties. Vreugde, verdriet, vechten en vrede, alles zat erin. Annerose heeft een ingewikkeld, maar ongekend mooi vak gekozen.
Op naar een nieuwe week.
