U wist dat het nodig was en u deed het gewoon. Een mooie, weloverwogen uitspraak die ruimte geeft aan kinderen, hoe heftig de uitspraak voor één van de ouders ook is. Ruimte, daar draait alles om. Ruimte om veilig op te groeien, alle kanten op. Jouw kant op. Ruimte om van je vader én je moeder te mogen houden. Ruimte om te mogen zijn wie je bent. Ruimte die je in mag nemen, gewoon omdat je er bent. Zonder angst. Zorgeloos. Zonder druk.
Geen druk ervaren Is ook ruimte.
Als je zoals ik, iedere dag stukken leest en met ouders en hulpverleners praat over het lot van kinderen wordt het je weleens teveel. ‘Inmiddels heeft Klaasje een ongespecificeerde trauma- of stressgerelateerde stoornis en Antje leidt aan hechtingsproblematiek die zo ernstig is dat ze, ondanks haar intelligentie, naar het speciaal onderwijs moet. Antje vertrouwt niemand meer. Beide kinderen hebben zodanige last van de situatie tussen hun ouders dat de situatie voor hen onhoudbaar is geworden’. Of: ’De minderjarige spreekt over een gevoel van eenzaamheid waarmee ze niet op een andere manier om kan gaan dan door zichzelf pijn te doen.’
Eerlijk gezegd kan ik er helemaal niet tegen. Ik moet regelmatig bij lezing van dit soort stukken mijn tranen wegslikken. Ik zie met lede ogen aan hoe we toestaan dat kinderen soms jarenlang onder de druk van vaak één strijdende ouder worden gemaakt tot een schim van wie ze hadden kunnen zijn. Ze ontwikkelen persoonlijkheidsproblematiek waar wij, want we stonden er wel bij, ze niet voor behoeden. Is dat onze taak? ‘Nee’, zeggen rechters en jeugdbeschermers vaak. ‘Het is de verantwoordelijkheid van ouders zelf’. Maar zijn we niet allemaal verantwoordelijk als we erbij blijven staan en niets doen?
Uw antwoord daarop was volmondig ‘ja’. U greep in. Niet over vijf jaar wanneer het leed al ruimschoots is geschiedt, maar binnen een jaar. U gaf ouders de kans het beter te doen, hulp te zoeken. En zo niet, zo waarschuwde u, dan was de ouder die de kinderen niet beïnvloedde en hen niet onder druk zette, de aangewezen persoon de kinderen grotendeels op te voeden. U voegde de daad ook bij het woord.
Dank. Namens een angstige moeder die haar kinderen niet alleen beschermen kon, namens een advocaat die haar tranen (van geluk) dit keer niet kon bedwingen, maar vooral ook namens Antje en Klaasje die een zee van ruimte krijgen. En ruimte… ruimte dat is alles als je nog zo klein bent. Je hebt het nodig om te leven, om te spelen, om voluit te ademen.
Je hebt het nodig om te groeien.
